Retropolis 2: Never Say Goodbye

بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye یک ماجراجویی خاص در VR

بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye یک تجربه واقعیت مجازی منحصربه‌فرد است که شمارا به دنیایی در آینده دور می‌برد، جایی که ربات‌ها پیچیدگی‌های احساسی دارند و با رمز و رازهای دنیای خودشان دست و پنجه نرم می‌کنند. این بازی که توسط Peanut Button ساخته شده است، دنباله‌ای بر بازی The Secret of Retropolis است و درست از جایی شروع می‌شود که بازی پیشین تمام شد. این بازی با سبک روایی منحصر به فرد و پازل های پیچیده‌ای که دارد، یکی از خاص‌ترین بازی‌های ژانر VR محسوب می‌شود. 

ترکیبی منحصر به فرد از جدید و قدیم

سبک بصری بازی ترکیبی جذاب ازاستایل نوآر (Noir) دهه 1940 و شخصیت‌های روباتیک آینده‌نگر است که دنیایی را ایجاد کرده‌اند که هم آشنا و در عین حال بیگانه است. الهام فیلم‌های کلاسیک به این بازی، مثل چگونگی استفاده از سایه‌ها، طرح‌های رنگی سیاه و سفید و طراحی دقیق محیط‌ها به‌وضوح قابل مشاهده‌اند. با این‌حال، همه این‌ها به‌صورت یکپارچه با دنیای آینده‌نگرانه ربات‌ها ترکیب می‌شوند؛ ربات‌هایی که جایگزین‌ انسان‌ها شده‌اند و شهرهایشان بر فراز زمین های بایر آلوده سر به فلک کشیده‌اند، و دنیایی که «فناوری پیشرفته» بخشی از زندگی روزمره شده است. 

در بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye ربات‌ها اصلی‌ترین نقش را در بازی دارند. هر کدام از این ربات‌ها شخصیت خاصی دارد که هرکدام از آن‌ها نقش متفاوتی دارند و درکل دنیای زنده‌ و پرجنب و جوش زیبایی را خلق می‌کنند. محیط‌هایی که در بازی کاوش می‌کنید زیبایی خاصی دارند و با جزئیات آن با دقت بالایی طراحی شده‌اند. 

شخصیت‌ها 

شخصیت اصلی بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye ، یک کاراگاه خصوصی با شکل و شمایل کلاسیک است که فیلیپ لاگ (Philip Log) نام دارد. فیلیپ تیزبین، طعنه آمیز و خسته از جهان است و کاملا با شکل و شمایل دنیای بازی هم‌خوانی دارد. تعامل بین فیلیپ و سایر شخصیت‌های کلیدی، مانند جنی مونتاژ مرموز (Jenny Montage) که حافظه‌اش را از دست داده است، داستان را هم جذاب و هم از نظر احساسی لذت بخش می‌کند. روایت داستان بازی مثل یک فیلم پلیسی کلاسیک شروع می‌شود و در آن رازها، خیانت‌ها و معضلات اخلاقی قوس‌های اصلی داستان را شکل می‌دهند. 

شخصیت‌های بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye چیزی بیش از یک عنصر کاربردی در داستان بازی هستند و لایه‌ای از طنز و احساسات را وارد بازی می‌کنند. دیالوگ‌های خنده‌دار بازی به‌خوبی نوشته شده‌اند و هر تعاملی در بازی معنادار است. 

مکانیک‌های گیم‌پلی بازی

یکی از برجسته‌ترین جنبه‌های بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye رویکرد مبتکرانه آن در حل معماهای بازی در VR است. برخلاف بازی‌های سنتی نقطه و کلیک (Point and Click)، بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye از حل معما با موقعیت ثابت استفاده می‌کند؛ به‌این صورت که بازیکنان باید با محیط اطراف‌شان با استفاده از بازوهای قابل گسترش فیلیپ تعامل داشته باشند. این مکانیک به ظاهر ساده به طراحی پازل‌های بازی عمق زیادی می‌بخشد. در هر صحنه از بازی شما باید محیط اطراف‌تان را به‌خوبی بررسی کنید و و به دنبال سرنخ ها و ابزارهایی باشید که برای پیشروی در داستان باید آن‌ها را دستکاری کنید. 

پازل‌های بازی همچنین متنوع هستند و سطوح دشواری مختلفی دارند. برخی ساده هستند، در حالی که برخی دیگر نیاز به سطح عمیق‌تری از حل مسئله و تفکر دارند. چیزی که این پازل‌ها را منحصر به فرد می‌کند این است که چگونه مستقیما روی دنیای بازی تاثیر دارند. بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye هوشمندانه از پازل‌های خسته‌کننده دوری می‌کند و به شما این امکان را می‌دهد که بدون نگرانی از عواقب، برای حل معماها آزمون و خطا کنید. این تعادل بین چالش و قابل دسترس بودن، باعث می‌شود  بازیکنان معمولی نیز بتوانند از بازی کردن آن لذت ببرند، درحالی که هنوز برای علاقه‌مندان به پازل راضی کننده است. 

طنز و شوخ طبعی در سراسر بازی

شاید محیط بازی کمی تیره و تار به‌نظر برسد، اما بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye سرشار از طنز است و در کل بازی شادی است. شوخ طبعی فیلیپ لاگ نیروی محرکه بسیاری از عناصر کمدی بازی است و کنایه‌ها و مشاهدات طعنه آمیز او حتی جدی‌ترین لحظات بازی را شاد می‌کند. طنز بازی اغلب به شکل شوخی‌های هوشمندانه بین شخصیت‌ها خود را نشان می‌دهد. 

توجه به جهانِ بازی 

استودیو Peanut Button دنیایی با جزئیات باورنکردنی را در بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye ایجاد کرده است. از معماری شهر گرفته تا تعاملات کوچک بین NPCها، هر عنصر از بازی مانند بخشی از یک دنیای بزرگ‌تر است. محیط بازی داستان خودش را روایت می‌کند، داستانی از فراموش شدن آنچه به‌عنوان «نوستالژی» یاد می‌شد. 

از داستان بازی که بگذریم، خود دنیای بازی Retropolis 2: Never Say Goodbye درست مانند یک شهر زنده طراحی شده است. شهری که در حال فروپاشی و پوسیدگی است، اما هنوز بخش‌هایی از شکوه سابق آن قابل مشاهده است. این دنیا پر از ربات‌هایی است که پیچیدگی زندگی انسان‌ها را منعکس می‌کنند و همین باعث می‌شود بازیکن ارتباط عمیق‌تری با داستان بازی برقرار کند. 

عمق عاطفی و پیچیدگی روایت بازی

شاید برای یک بازی کاراگاهی غیرمعمول به‌نظر برسد، اما مضامین عاطفی و فلسفی عمیقی در بازی به‌کار گرفه شده‌اند. رابطه فیلیپ و جنی مونتاژ دقیقا گویای همین موضوع است. نویسندگان در نوشتن داستان بازی از هیچگونه معضلات اخلاقی دوری نکرده‌اند و بازیکنان را با انتخاب‌های دشواری مواجه می‌کنند؛ انتخاب‌هایی که می‌توانند مسیر داستان بازی را به‌کل تغییر دهند.